Ohhh, my God - In strijd met het vetmassa-setpoint?

“Jantje ongeduld omdat iets niet snel genoeg gaat…”.

Iedereen heeft dat wel eens en daar heb ik nu ook een beetje last van. Mijn doel is om mijn vetpercentage te verlagen, nu is deze NIET MEER te hoog, integendeel, maar met het doel dat ik voor ogen heb is het wel beter om deze ‘ietsje meer’ te verlagen (huidplooi-meten = weten!). Alleen jammer dat dit proces een eeuwigheid lijkt te duren. Ik sport momenteel toch zeker 5 keer per week  en ben mij er (bijna) continue van bewust dat ik meer energie moet verbruiken dan in moet nemen. Wat ik eet en drink is voor 99% gezond. “Goed bezig Rebecca”, krijg ik van alle kanten te horen, maar de centimeters gaan er wat mij betreft niet snel genoeg af. Spreek eerder over millimeters! En dan geeft de weegschaal ook nog eens de dezelfde getallen aan als drie weken geleden, pffff….. Grote geruststelling is dat iedereen nu wel zo’n beetje weet dat als je sport (bijvoorbeeld in combinatie met veel krachttraining), vet wordt omgezet in spieren en spieren wegen nu eenmaal meer van vet! Een deskundige insider geeft ook aan dat de weegschaal eigenlijk geen graadmeter is en je tussentijds gewoon een jeans moet nemen als leidraad. Zij noemt die van haar de “Ohhh, my God broek”. Zodra deze broek haar te krap om d’r kont zit betekent dit dat het tijd wordt om iets minder te eten (snoepen)…  De weegschaal laat ik dan ook voorlopig weer voor wat het is en mijn “Ohhh, my God broek” ligt dan ook in de kast te wachten tot het moment daar is.

Nu las ik in een oud nummer van Runner’s World een artikel dat het verlagen van de vetpercentage soms niet lukt omdat je vetmassa-setpoint daar een stokje voor kan steken. Het vetmassa-setpoint wil zeggen dat dit de hoeveelheid vetmassa is die het lichaam wil handhaven voor een goede gezondheid en een goede werking van het lichaam. Hormonen zijn een graadmeter voor onze hersenen en spelen zodoende een belangrijke rol bij het lezen van de hoeveelheid vetmassa. Deze meet namelijk het gebruik en de verbranding van energie (koolhydraten en vetten), de warmteproductie en het hongergevoel. Als dit systeem goed werkt heb je een goede/verhoogde verbranding. Maar het werkt ook de andere kant op, want in tijden van schaarste kun je zo gemakkelijker overleven doordat het lichaam overschakelt op de spaarstand. Het lichaam is dus simpelweg voorgeprogrammeerd om een bepaald vetpercentage te hebben, die kun je net als de kleur van je ogen of haren niet veranderen!

Het is natuurlijk wel erg simpel en gemakkelijk om het vetmassa-setpoint als excuus te gebruiken dat het zo langzaam gaat, daar is in mijn geval dan ook helemaal geen sprake van. Het is tenslotte bekend dat dit proces - verlagen van het vetpercentage - tijd in beslag neemt en discipline (vooral wat voeding betreft), rust en geduld zijn daarbij wel een vereiste. Volgens mij krijg je pas te maken met het vetmassa-setpoint als je vetpercentage extreem laag is. Het lichaam zal dan gaan protesteren en seintjes afgeven waardoor je continue honger hebt. Bodybuilders streven naar een extreem laag vetpercentage (dan verschijnt de six-pack) en de echte diehards zullen mijn inziens dan pas te maken krijgen met dit verschijnsel. Brand mij er niet op af, want ik denk nu gewoon even hardop met mijn ‘boerenverstand’.

Voor mij is de valkuil in elk geval wel helder, namelijk dat ik in deze situatie teveel denk op korte termijn… “Je wilt te snel”, hoor ik dan roepen… De strijd met het vetmassa-setpoint kan IK in elk geval niet als excuus gebruiken!